Middeleeuws Rome

Je kunt het je nu bijna niet voorstellen, maar in de middeleeuwen was Rome nog maar een groot dorp. De grandeur van de stad die ooit aan het roer stond en over een groot deel van de wereld heerste, was helemaal van de kaart gevaagd. Op de plek waar zich ooit het forum bevond, graasden koeien. De Eeuwige Stad was in de middeleeuwen bijna ten onder gegaan…

Na de dood van Constantijn raakte het Romeinse rijk langzaam in verval. Rond 400 liep het aantal inwoners drastisch af. Mensen trokken weg vanwege de verslechterende situatie en de mensen die wel bleven, werden getroffen door rampspoed of de pest. Ter vergelijking: ten tijde van de keizers telde Rome ruim 1 miljoen inwoners, terwijl daar rond 800 nog maar 25.000 van over waren.

Het overgebleven Rome werd ook nog eens bedreigd door aanvallen van andere volkeren, onder wie de Longobarden. De Romeinen wisten deze aanval slechts te pareren door een verbond te sluiten met de Franken. Door de hulp van de Frankische koningen Pepijn en zijn zoon Karel de Grote werd Rome langzamerhand opnieuw een machtcentrum. Dit keer stond echter alleen de religieuze macht centraal; op het wereldtoneel was Rome nog maar van gering belang.

In 800 werd Karel de Grote in de Sint Pieter tot keizer gekroond. Hiermee werd de eerste steen gelegd voor de basis van het Heilige Roomse Rijk, met Rome als spiritueel middelpunt. De macht werd geleidelijk overgedragen van de keizer naar de paus, maar dat ging niet zonder slag of stoot.

De opvolging van keizers en pausen voert te ver om hier tot in detail te bespreken, maar de ene na de andere wereldlijke heerser raakte in conflict met de pauselijke troon. Uiteindelijk werd de pauselijke residentie zelfs naar Avignon verplaatst en moest men het in Rome zonder doen. Je kunt je voorstellen dat dat de stad zeker niet ten goede kwam.

In 1377 kreeg Rome zijn pauselijke zetel terug, maar in Avignon wilde men geen afscheid doen van de pauselijke residentie aldaar. En alsof twee pausen nog niet genoeg waren, deed men er in 1409 in Pisa nog een schepje bovenop door nog een paus te benoemen. Pas in 1418 kwam hier een einde aan en werd er besloten nog maar één paus te benoemen, die vanuit Rome over de kerk zou waken.

Vanaf dat moment begint Rome weer langzaam op te krabbelen. Dat er echter zo snel weer een bloeiperiode zou ontstaan, de welbekende renaissance, had echter niemand durven hopen…

Reageer op dit artikel

Mail de redactie

Deel dit artikel!